Ο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική. Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, υπάγεται στον Δήμο Πολυγύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).

Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη ποταμό - ή Τρανό λάκκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πηγές του Ολύνθιου - να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών. Στις παραδοσιακές ταβέρνες - 9 στον αριθμό - ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, παραδοσιακό ψωμί και γλυκά, μέλι, καφέ κτλ.

Σημαντικές εορτές αποτελούν η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, το πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου στις 28-29 Αυγούστου, το οποίο μάλιστα από τα παλαιά χρόνια συγκέντρωνε πλήθος πιστών, το πανηγύρι του Αγίου Χριστοφόρου, του Αη-Γιώργη, του Αη-Λια, της Αγ. Άννας.

Στην μακραίωνη ιστορία του, στο χωριό έχουν διασωθεί και πολλά έθιμα, όπως “Οι Φουταροί”, που ψάλουν τα τοπικά κάλαντα την παραμονή των Θεοφανείων, “Οι φουτχιές” που ανάβουν στις πλατείες του χωριού την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου στις 23 Ιουνίου, το παραδοσιακό μασκάρεμα των παιδιών τις Απόκριες, η λιτανεία της ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής και άλλα πιο ξεχασμένα, όπως “Οι Λαζαρίνες”, “Το έθιμο της σ’χωρήσεως”.

14/4/09

Το έθιμο της συγχωρήσεως

Στο Τεύχος 15-16 των "Χρονικών της Χαλκιδικής", στην στήλη "Λαογραφικά" ο Μαυρουδής Παπαθανασίου περιγράφει κάποια έθιμα του Δωδεκαημέρου στον Άγιο Πρόδρομο. Συγκεκριμένα διαβάζουμε:
"Η Κυριακή της Τυρινής: Κατ’ αυτήν επικρατεί το έθιμον της συγχωρήσεως (χωριό Άγ. Πρόδρομος). Μόλις νυχτώση οι κουμπάροι, οι παντρεμένοι γιοι και οι θυγατέρες μη συνοικούντες με τους γονείς, υποχρεούνται να πάν τον χαλβά οι μεν πρώτοι στους νουνούς, οι δε δεύτεροι στους γονείς, αποτελούμενον από μεγάλο κομμάτι χαλβά και από ούζο. Τα προσκομίζουν αυτοπροσώπως και αφού κερασθούν αμοιβαία, λήγει η επίσκεψις. Κατά την αναχώρηση θα κάνουν μετάνοια στον νουνό ή τους γονείς, λέγοντες: σχώρα μ’ κι Θιος (ή Θες) σχουρέσ’. Και απαντούν οι συγχωρούντες: σχουρημένους."
Το έθιμο αυτό τα τελευταία χρόνια έχει ατονίσει.
Αναρτήθηκε από Γιάννης Σαράφης
Ετικέτες

1 σχόλιο:

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)