Ο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική. Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, υπάγεται στον Δήμο Πολυγύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).

Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη ποταμό - ή Τρανό λάκκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πηγές του Ολύνθιου - να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών. Στις παραδοσιακές ταβέρνες - 9 στον αριθμό - ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, παραδοσιακό ψωμί και γλυκά, μέλι, καφέ κτλ.

Σημαντικές εορτές αποτελούν η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, το πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου στις 28-29 Αυγούστου, το οποίο μάλιστα από τα παλαιά χρόνια συγκέντρωνε πλήθος πιστών, το πανηγύρι του Αγίου Χριστοφόρου, του Αη-Γιώργη, του Αη-Λια, της Αγ. Άννας.

Στην μακραίωνη ιστορία του, στο χωριό έχουν διασωθεί και πολλά έθιμα, όπως “Οι Φουταροί”, που ψάλουν τα τοπικά κάλαντα την παραμονή των Θεοφανείων, “Οι φουτχιές” που ανάβουν στις πλατείες του χωριού την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου στις 23 Ιουνίου, το παραδοσιακό μασκάρεμα των παιδιών τις Απόκριες, η λιτανεία της ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής και άλλα πιο ξεχασμένα, όπως “Οι Λαζαρίνες”, “Το έθιμο της σ’χωρήσεως”.

3/6/09

Αναστασιά (Παγχαλκιδικιώτικο)

Αναστασιά1
Βλεπείς εκείνο το ιβουνό
που ‘ναι ψηλά απού τ’ άλλα
πο’ ‘χ’ ανταρί, ανταρίτσα στη κουρφή, βρ’ αμάν,
πο’ ‘χ’ ανταρί, ανταρίτσα στη κουρφή.
Πο’ ‘χ’ ανταρίτσα στην κουρφή
κι καταχνιά στη ρίζα,
ν’ εκεί ‘ναι πύ, είναι πύργους γυάλινός, βρ’ αμάν,
ν’ εκεί ‘ναι πύ, είναι πύργους γυάλινός.
Ν’ εκεί ‘ναι πύργους γυάλινός,
με κρουσταλλένια τζάμια,
μεσά κοιμά, κοιμάτι μια ξανθιά, βρ’ αμάν,
μεσά κοιμά, κοιμάτι μια ξανθιά.
Μεσά κοιμάτι μια ξανθιά,
μιας χήρας θυγατέρα,
του πώς να την, να την ξυπνήσουμι, βρ’ αμάν,
του πώς να την, να την ξυπνήσουμι;
Του πώς να την ξυπνήσουμι
κι πώς να της το ειπούμι,
- Ξυπνά καϋμέ, καϋμέν’ Αναστασιά, βρ’ αμάν,
ξυπνά καϋμέ, καϋμέν’ Αναστασιά.
Ξυπνά καϋμέν’ Αναστασιά,
ξυπνά κι μη κοιμάσι,
ξυπνά ν’ ανά, ν’ ανάψεις τη φουτιά, βρ’ αμάν,
ξυπνά ν’ ανά, ν’ ανάψεις τη φουτιά.
Ξυπνά ν’ ανάψεις τη φουτιά,
να σβήσεις του καντήλι,
γιατί μας πή, μας πήρ’ η χαραυγή, βρ’ αμάν,
γιατί μας πή, μας πήρ’ η χαραυγή.
Γιατί μας πήρ’ η χαραυγή2

του δόλιου μισημέρι.
- Πώς να σ’κουθώ, σ’κουθώ λιβέντη μου, βρ’ αμάν,
πώς να σ’κουθώ, σ’κουθώ λιβέντη μου;
Πώς να σ’κουθώ λιβέντη μου,
απού την αγκαλιά σου,
μπλεχτήκαν τα μα, τα μαλλάκια μου, βρ’ αμάν,
μπλεχτήκαν τα μα, τα μαλλάκια μου.

Μπλέχτηκαν τα μαλλάκια μου
μαζί με τα δικά σου...

1. Ερωτικό τραγούδι, που συναντάται σε όλες τις περιοχές της Χαλκιδικής και χορεύεται ως συρτό. Πολλές φορές αναφέρεται και ως "Βλέπεις εκείνο το ιβουνό".
2. Από εδώ και κάτω συναντάται και ως εξής:

Γιατί μας πήρ’ η χαραυγή
κι τ’ άστρο της ημέρας
πάν τα πουλά, τα πουλάκια στη βοσκή, βρ’ αμάν,
πάν τα πουλα, τα πουλάκια στη βοσκή.
Πάν τα πουλάκια στη βοσκή
κι οι έμορφες στη βρύση
παίρνω κι ιγώ, κι ιγώ τον μαύρο μου, βρ’ αμάν,
παίρνω κι ιγώ, κι ιγώ τον μαύρο μου.
Παίρνω κι ιγώ τον μαύρο μου
κι πάω να τουν πουτίσω
βρισκώ μια κό, μια κόρη που έπλινε, βρ’ αμάν,
βρισκώ μια κό, μια κόρη που έπλινε.
Βρισκώ μια κόρη που έπλινε
σι κρουσταλλένια βρύση…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου