Ο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική. Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, υπάγεται στον Δήμο Πολυγύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).

Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη ποταμό - ή Τρανό λάκκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πηγές του Ολύνθιου - να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών. Στις παραδοσιακές ταβέρνες - 9 στον αριθμό - ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, παραδοσιακό ψωμί και γλυκά, μέλι, καφέ κτλ.

Σημαντικές εορτές αποτελούν η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, το πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου στις 28-29 Αυγούστου, το οποίο μάλιστα από τα παλαιά χρόνια συγκέντρωνε πλήθος πιστών, το πανηγύρι του Αγίου Χριστοφόρου, του Αη-Γιώργη, του Αη-Λια, της Αγ. Άννας.

Στην μακραίωνη ιστορία του, στο χωριό έχουν διασωθεί και πολλά έθιμα, όπως “Οι Φουταροί”, που ψάλουν τα τοπικά κάλαντα την παραμονή των Θεοφανείων, “Οι φουτχιές” που ανάβουν στις πλατείες του χωριού την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου στις 23 Ιουνίου, το παραδοσιακό μασκάρεμα των παιδιών τις Απόκριες, η λιτανεία της ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής και άλλα πιο ξεχασμένα, όπως “Οι Λαζαρίνες”, “Το έθιμο της σ’χωρήσεως”.

26/3/09

Εκπαιδευτική κατάσταση Μαδεμοχωρίων

Εφημερίδα: Φάρος της Μακεδονίας
Τεύχος: 611
Ημερομηνία: 8 Οκτωβρίου 1881
"Υπάρχει εν Θεσσαλονίκη σύλλογος φιλεκπαιδευτικός, προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων. Του συλλόγου τούτου κατ’ έτος βλέπομεν μνημόσυνα υπέρ των αοιδίμων ευεργετών αυτού, και προσκλητήρια δια συνεδριάσεις. Και περί μεν των μνημοσύνων και των ευεργετών ουδέν λέγομεν, αφού ούτοι δεν βλέπουσι τι γίγνονται τα χρήματά των και προς τίνα σκοπόν δαπανώνται ή και αν δαπανώνται, των συνεδριάσεων όμως δεν μέχρι τούδε είδομεν αποτέλεσμα ή σκοπόν, - ημείς τουλάχιστον οι εν Χαλκιδική, εκτός του ενφωνηθέντος λόγου του δείνα ή δείνα καθηγητού ή διδασκάλου, όστις άλλως τε υπήρξε πλήρης γλαφυρότητος και ευηρέστησε τους πάντας, τους τε ακροασαμένους και τους αναγνόντας αυτόν εν ταις εφημερίσι.
Φροντίζουσι, λέγουν, και αποστέλλουν διδασκάλους εις διάφορα μέρη. Ερωτώμεν Ποία είσι ταύτα; Βεβαίως, θ’ απαντήση τις, είναι χωρία και κωμοπόλεις εις α προστρέχουσιν εκ των πέριξ μερών ελληνόπαιδες. Όχι, δεν έχουσι την καλήν ταύτην τύχην οι ελληνόπαιδες, διότι τα αξιότιμα μέλη του ρηθέντος συλλόγου φροντίζουσι μόνον και πέμπουσι – αν πέμπωσι, διότι ειρήσθω και τούτο, είμεθα ξένοι τοιούτων ειδήσεων, - διδασκάλους και νηπιαγωγούς εις χωρία της άνω Μακεδονίας, αδιαφορούσι εξ’ ολοκλήρου περί των μερών εκείνων, εξ ων πλέον ευάρεστα αναμένοντο αποτελέσματα, και τα όσα διατρέχουσι καθ’ εκάστην τον κίνδυνον να εκβουλγαρισθώσι. Στρέψατε το βλέμμα σας εις τα χωρία της Χαλκιδικής τα καλούμενα Μαδεμοχώρια εάν θέλετε περί της αληθείας των λεγομένων βεβαιωθή ή λάβετε τον κόπον να μας παρακολουθήσητε κατωτέρω και θέλετε εντελώς πεισθή.
Προ δέκα ακριβώς ετών οι κάτοικοι της κωμοπόλεως, αφ’ εις η παρούσα [ενν. Λιαρίγκοβη], επεχείρησαν να ανεγείρωσι σχολείον ελληνικόν και νηπιαγωγείον διότι έβλεπον ότι εκ των πέριξ χωρίων προσέτρεχων νέοι, και το παλαιόν σχολείον ή μάλλον οικία η χρησιμοποιούσα ως σχολείον ήτο ακατάλληλος. Ήρξατο η ανοικοδόμισις, αλλά μόλις φθάσασα εις τι σημείον [εξόστη], δι’ έλλειψιν χρημάτων (Ενταύθα δεν δυνάμεθα να παραλείψομεν ότι σύλλογοι και φιλόμουσοι συνδρομηταί έσπευσαν να προσφέρωσι τον οβολόν των. Αλλ’ ημών και μόνον το κτίριον).
Τότε παρουσιάζεται καλόγηρος τις του Αγ. Όρους, όστις προτείνει εις τους κατοίκους αποτελειώση του σχολείου την ανοικοδόμησιν και να καταβάλη τους μισθούς των απαιτουμένων διδασκάλων, ήρκεν μόνον οι κάτοικοι να παραδεχθώσι μίαν αίτησιν μικράν ην παρ’ αυτών θα εζήτει να διδάσκη δηλαδή εν τη σχολή αυτή και διδάσκαλος της βουλγαρικής, υπό του αυτού επίσης διατηρούμενος. Η αίτησις, ως βλέπατε, ήτο σμικροτάτη, και οι κάτοικοι εκ όλη των τη αφελεία ή αμαθεία, αν θέλητε, ηδύναντο να δεχθώσι και να παραδεχθώσιν. Αλλ’ όχι μόνον οι κάτοικοι είναι Έλληνες, και πλειότερον ίσως τινών επαγγελομένων το τοιούτον, και όχι μόνον δεν εδέχθησαν την γενναίαν, ως θ’ απεκάλει τις τω παρ’ ημίν πεπαιδευμένων, προσφοράν, υπαγορευόμενοι υπό του αισθήματος του εμπνέοντος πάντα [αληθή] έλληνα να περιφρονή παν αντεθνικόν, αλλ’ ουδέν απόσωσιν επί πλέον τον γενναιόδωρον καλόγηρον ηθέλησαν, εκδιώξαντες αυτόν της κωμοπόλεως απειλή κακοποιήσεως. Αν ήθελε και εκ [δευτέρα] ποιήσει λίγον περί τούτου ή μένει εν αυτώ.
Και επειδή ο λόγος περί ρώσσων, κρίνομεν κατάλληλον να παραθέσωμεν ενταύθα ότε οι της μονής του Αγ. Παντελεήμονος, της άλλως “Ρωσσικόν μοναστήριο” καλουμένης, καλόγηροι μετά την απόπειραν, ην έκαμον, όπως αγοράσωσι τον εν Ρεβενικίαις ιερόν ναόν της Παναγίας αντί χιλιάδων λιρών, καθ’ ης αποπείρας εξηγέρθη σύμπασα η Χαλκιδική και ο εν Κων/πόλει επαξίως αντιπροσωπεύων την ελληνικήν δημοσιογραφίαν “Νεολόγος”, μετά την απόπειραν, λέγομεν, ταύτην, εις το τέλος ήτο οικτρά αποτυχία, ήλθον εις έτερον χωρίον της Χαλκιδικής, το Παλαιοχώριον, και ανοικοδόμησαν οικίαν επ’ ονόματι καλογραίας τινός, μετά τον θάνατον της οποίας θα περιέλθη αυτή εις χείρας των ρώσσων καλογήρων. Η οικία αύτη, εν η κατοικεί και επίτροπος των δια… τους καταχθονίους αυτών σκοπούς, είναι αληθές προξενείον, φέρει δε και επιγραφήν ρωσσιστί δι’ ης δηλούται ότι ανήκει αυτή εις την μονήν του Αγ. Παντελεήμονος. Δυστυχής Χαλκιδική!!!.......
Αλλ’ επανελθώμεν εις το προκείμενον. Το σχολείον μετά πολλάς περιπετείας και μετά παρέλευσιν ικανού χρόνου επερατώθη, ή μάλλον ήτο εις κατάστασιν να δεχθή μαθητάς. Αι παραδόσεις ήρξαντο και νηπιαγωγός εκ της υμετέρας πόλεως προσεκλήθη εκ μέρους των κατοίκων. Μέχρι του λήξαντος έτους τα πράγματα ούτως έβαινον. Θέλετε ήδη, αναγνώστα, να μάθητε και την σημερινήν κατάστασιν του Σχολείου; Ελληνοδιδάσκαλος συνεφωνήθη και πάλιν ο επί δεκαετίαν τοιούτως. Συνεδέθησαν δια τοιούτων χρυσών, ούτως ειπείν, δεσμών οι κάτοικοι μετά του διδασκάλου των, ώστε αδύνατον ν’ αποχωρισθώσιν αφ’ εαυτών, αν δεν απέλθη χειρ σωτήριος απομακρύνοντα τον μεν των δε προς όφελος της ελληνικής νεολαίας. Νηπιαγωγός δε, αφού τα πρώτα έτη ήρχετο [] εσχάτως διωρίσθη τοιαύτη….. συγγνώμην, ήθελον να είπω τοιούτος Αριστείδης τις [] νεανίας, πρώην κολτζής των δεκάτων και επιστάτης [] εμπόρου τινός. Και τούτο μεν δεν είναι τι το παράδοξον. Φαντασθήτε όμως πόσον αστείον θα ήτο, αν ηκούητε αίφνης ότι διωρίσθη παρθεναγωγός του δείνα παρθεναγωγείου ο δείνα. Τι ευτυχής παρθεναγωγός θα ήτο εκείνος, [ευρισκόμενος] μάλιστα ως ο ημέτερος νηπιαγωγός εν τω μέσω συλλόγων μεγαλωνύμων!!!
Και ηξεύρετε, κύριοι πόσον απέχει η Λιαρίγκοβη της Θεσσαλονίκης; Δέκα και έξ μόλις ώρας. Αλλ’ ο εκπαιδευτικός σύλλογος είναι μακράν, πολύ μακράν αυτής, εις το έτερον [] ημισφαίριον, διότι ποτέ δεν έπεμψε τινά, όπως ιδή και τε του πλησίον την ελεεινήν κατάστασιν των εδώ σχολείων. Αλλά τι λέγω: Μήπως και μακρόθεν εφρόντισε ποτέ τι; Εζήτησε ποτέ παρά της κοινότητος έκθεσιν περί της καταστάσεως και των αναγκών των σχολείων; Άραγε, ουδέν των ανωτέρω έπραξεν ο ρηθείς σύλλογος, ότε δε προ ετών αξιότιμον τι μέλος αυτού επορεύθη εις Λειβάδιον, δεν έλαβε τον κόπον να περιέλθη και τινά άλλα χωρία, αλλ’ επέστρεψεν αύτοθι εκπληρώσας δήθεν την αποστολήν του. Φαίνεται ότι ο σύλλογος διώρισε πληρεξουσίους του τους εν τω Αγ. Παντελεήμονι διαμένοντας ρώσσους μοναχούς, οίτινες [ουδενός] φείδονται κόπον ή χρημάτων, όπως ελκύσωσι προς εαυτούς τους κατοίκους της Χαλκιδικής.
Προ δύο ετών διένειμον χρήματα, άλευρον και [], άτινα πλοία εκ Ρωσσίας εκόμισαν, λαμβάνοντες αποδείξεις παραλαβής εξ εκάστου χωρίου, όπως παρουσιάσωσιν αυτάς εις το εν Πετρουπόλει Πανσλαυιστικόν κομιτάτον. Και ημείς; Ημείς τι εναντίον τούτων πράττομεν; Ουδέν, αρκούμενοι εις λόγους, λόγους και πάλιν λόγους, και μεγάλα και πομπώδη ονόματα. Επί τη ευκαιρία ταύτη είπωμεν και τινά δημοτική, καίτοι εις υμάς ταύτα εισίν ουδέν αδιάφορα.
Κατά καιρόν περιέρχεται τα χωρία άνθρωπος του Πεληδιέ όπως ιδή τα της καθαριότητος αυτών κ.λ.π. Και διατηρείται μεν τότε επί τινά χρόνον καθαριότης, αλλ’ [] έχομεν πάλιν τα αυτά και πρότερον. Οι περιοδεύοντες του Πεληδιέ διορίζουσιν επιτρόπους εν έκαστω των χωρίων, α επισκέπτονται. Διώρισαν επομένως και εν τη ημετέρα κωμοπόλει τοιούτον Χατζή Γεώργιον τινά. Και περί μεν των πράξεων των ούτω διοριζομένων επιτρόπων ουδέν λέγομεν, καθότι έργον αυτών μετά την αναχώρησιν του Πεληδιέ είναι η αμέλεια˙ έν όμως έτερον είναι άξιον παρατηρήσεως˙ το ότι οι κύριοι ούτοι, μη αρκούμενοι εις την ανεκτή αμέλειάν των, πράττουσιν εκάστοτε έργα ενάντια της πληρεξουσιότητός των.
Ούτω π.χ. ημέραν τινά εν καθαρά μεσημβρία ο άνω ρηθείς Χατζή Γεώργιος και έτερος τις, λαβόντες ανά χείρας πέλεκεις, ως άλλοι ξυλοκόποι, έκοψαν τας προ της βρύσεως υπαρχούσας πλατάνους του δήμου, αίτινες και προς στολισμόν και υγείαν συντείνουσιν ένεκα κομματικών λόγων. Γράφοντας ταύτα δεν αναμένομεν την εκ Πολυγύρου διόρθωσιν και τιμωρίαν των ρηθέντων. Όχι, διότοι αυτοί ούτοι οι κύριου διακηρύττουσι παρρησία ότι δεν φοβούνται ποσώς, καθότι “έχουσιν εκεί φίλους”, αλλ’ όπως επιστήσωμεν την προσοχήν των αύτοθι αρμοδίων προς περιστολήν της θρασύτητος των ανωτέρω κυρίων.
Περαίνοντες την παρούσαν εφιστώμεν την προσοχήν των ενταύθα στρατιωτικών αρχών επί τινών ανθρώπων και συνιστώμεν αυταίς να μη δίδωσι προσοχήν εις αυτούς, οίτινες πλέον ή άπαξ απεδείχθησαν ότι ουδέν άλλο είσιν ή συκοφάνται.
Λιαρίγκοβη τη 28 7βρίου 1881.
ΑΣΚΗΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου