Επιστολή Νικόδημου και Βησσαρίωνα για ανεύρεση βοσκοτόπων

Εισαγωγή
Η συγκεκριμένη επιστολή προέρχεται επίσης από το αρχείο της Ι.Μ. Σιμωνόπετρας. Αυτές οι επιστολές αναφέρονται στην δραστηριότητα των κοπαδιών και των ποιμένων της μονής στην περιοχή μας (τόσο στα Ρεσιτνίκια-Άγιο Πρόδρομο, όσο και στα γύρω χωριά). Τα γράμματα αυτά εστάλησαν είτε από τον ηγούμενο της μονής, είτε από τους καλογήρους ποιμένες, ενημερώνοντας τις δύο αυτές πλευρές για συμφωνίες αγοράς και βοσκής των κοπαδιών, για τυχόν προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία κ.ά. δίνοντας ταυτόχρονα πολύτιμες πληροφορίες για την περιοχή εκείνη την περίοδο. Τα έγγραφα αυτά παρατίθενται χρονολογικά.Το έβδομο έγγραφο - ίσως το πολυτιμότερο απ' όλα - συντάχθηκε στις 20/09/1855 από τους γερο-Νικόδημο και γερο-Βησσαρίωνα και απεστάλη στον ηγούμενο της μονής. Οι μοναχοί, που ήταν τσέλιγκες των κοπαδιών της μονής, αφού επισκέφθηκαν αρκετά μέρη της βόρειας Χαλκιδικής στην προσπάθειά τους να εξεύρουν βοσκοτόπια προς ενοικίαση, εκθέτουν τις παρατηρήσεις τους για κάθε μέρος, δίνοντας παράλληλα πολύτιμες πληροφορίες και για τις δράσεις των άλλων μοναστηριών στην περιοχή. Η ορθογραφία της επιστολής διατηρείται ως έχει. Η μόνη παρέμβαση είναι η αλλαγή του πρώτου γράμματος της πρώτης λέξης κάθε πρότασης σε κεφαλαίο.

ΕξώφυλλοΤω πανοσιωτάτω αγίω καθηγουμένω του ιερού ημών κοινωβήου του σίμωνος πέτρας κυρίω κυρίω σεραφείμ ιερωμονάχω τω σεβαστώ μη πατρί και αγίω γέρωντη εις άγιον όρος. Προσκυνητώς.

ελήφθη τη 26 7βρίου 1855 του γεροΝικοδήμου και γεροΒησσαρίωνος.

Εσώφυλλο
Πανοσιώτατέ μου άγιε γέρωντα ασπαζόμεθα την δεξιάν σου.

Επερωτώντας δια τω αίσιον της ηγίασας και ημής χάριτη θεία και διευχών σας αγίον καλώς ηγιένομεν. Επίγαμε εις την βαρβάρα εκαταπατήσαμε των τόπον και τον ήδαμε δια εγίδια κάνη ο τόπος, δια γελάδια δεν κάνη ο τόπος. Ήναι τζακιστός και βοσκί δια τα γελάδηα δεν έχη. Εις την βαρβάρα ήχαμε ελπίδες και τώρα απέμηνε η δουλιά μας από αυτού. Το καϊτζίκ¹ ήτον δια αιγίδηα και δια γελάδηα. Η σιμενίτες² έδωσαν δώδεκα χιληάδες με το διάφορων να βόσκουν τα αιγίδηά τους. Την λόκοβην² τω έχη ο βατοπεδηνός. Τα ρεσιτνήκια³ ήναι άδιος ο τώπος και αυτού χοράφια. Πολά μας λέγουν να μας τον εδώσουν τον τώπον και ένα μέρος να αφίσουν άσπαρτον δια τα εγίδηα και γελάδηα, να πάρωμε το Τωπληκιότηκον το βουνόν και το ρεσιτηνηκιότηκον και έτζι να περάσουν τα πράματά μας. Η ρεσιτνηκιότες μας εζήτησαν δεκαέξη χιληάδες να βόσκουν τα πράματά μας δια δέκα χρόνους και να μας δώσουν των καθέκαστον χρόνον χίλια πεντακόσια γορόσια ή και γένημα δια δέκα χρόνους. Να χαθή η μάνα. Το γένημα μας χριάζετε εις την κατούνα μας και η τημή όπος περνά το γένημα. Η ζωγραφίτες έχουν εκατόν γελάδια και έδωσαν εις τα ρεσιτνήκια γορόσια ενιακόσια μώνον δια τα γελάδια τους και χόργια από τα εγίδηα όπου περνούν για σλάβηκον. Εμάθαμε ο γερωνήφων μας άφισε χρόνους. Τω ογληγορώτερον να μας στήλεται την απάντησίν σας τη να πράξωμεν. Εν τούτοις και μένωμεν.

Τη 20 σεπτεμβρίου 1855.

νικόδημος και γερωβησαρίων γράφομε.

Σχόλια
1. Καϊτζίκι, το σημερινό Παλαιόκαστρο.
2. Στο συγκεκριμένο σημείο γίνεται αναφορά της ενοικίασης της χειμερινής βοσκής (κισλά) του Παλαιοκάστρου από Εσφιγμενίτες μοναχούς και του κισλά Ταξιάρχη (Λόκοβης) από Βατοπεδινούς.
3. Οι κάτοικοι του Αγίου Προδρόμου (Ρεσιτνίκια), ως φαίνεται, εκείνη την περίοδο είχαν ήδη ενοικιάσει μέρος του κισλά του χωριού στους Ζωγραφίτες μοναχούς, όπως και στους Χιλανδαρινούς (σλάβικον), και όταν ζήτησαν και οι Σιμωνοπετρίτες να νοικιάσουν ένα μέρος του, οι Αγιοπροδρομίτες προσφέρθηκαν, με δυσμενείς όμως όρους για τους μοναχούς. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά για το Τουπλικιώτικο (το Π'τούν') και Ρεσετνικιώτικο βουνό (Νέυφτος).