Τ' Αη-Λια (Παγχαλκιδικιώτικο)

Τ' Αη-Λια1

Σημί-νι-ρα, εί, λέει, σημί-νί-ρα, εί ση-
μί-νί-ρα εί, μαρ' είνι τ' Α-να-ηλιά
σημίρα είνι τ' Αη-Λια
κι τ' Αη-Λια η μέρα. (δις)

Κοσμού-νους πααίν', λέει, κοσμού-νους πααίν' κο-
σμού-νους πααίν', πααίν στουν Α-να-ηλιά
κόσμους παίν' στουν Αη-Λια
κι η Γιρακίνα κλαίει. (δις)

Κι η μά-να-να της, λέει, κι μά-να-να της κι η
μά-να-να της, να της την έ-νε-λιγι
κι η μάνα της την έλιγι
κι την παρηγουρούσι. (δις)

Σώπα-να μαρ' Γι, λέει, σώπα-να μαρ' Γι, σώ-
πα-να μαρ' Γι, μαρ' Γιρακί-νι-να μου
σώπα μαρ' Γιρακίνα μου
κι μη παραπουνιέσι. (δις)

Του πώ-νως μι λες, λέει, του πώ-νως μι λες, του
πώ-νως μι λες, μι λες, μανί-νι-τσα μου
του πώς μι λες μανίτσα μου
να μη παραπουνιέμι. (δις)

Πέντι-νι πιδιά, λέει, πέντι-νι πιδιά πέ-
ντι-νι πιδιά, πιδιά μι γύ-νι-ριψαν
πέντι πιδιά μι γύριψαν
τα πέντι αρχουντουπαίδια. (δις)

Κι διά-να-λιξις, λέει, κι διά-να-λιξις κι
διά-να-λιξις,λέει, κι μ' έ-νε-δουσις
κι διάλιξις κι μ' έδουσις
του πλιο φτουχό της χώρας. (δις)

1. Το συγκεκριμένο τραγούδι συναντάται σε πολλές περιοχές της Χαλκιδικής, και χορεύεται είτε απλά ως συρτό, είτε μαζί με κάποια παραλλαγή των βημάτων στους τελευταίους δύο στίχους κάθε στροφής, όπου ο κύκλος του χορού ενώνεται και οι χορευτές πραγματοποιούν μία παλινδρόμιση μέσα-έξω. Επίσης στο συγκεκριμένο τραγούδι συναντάται και το συνηθισμένο σε πολλά μέρη της Χαλκιδικής φαινόμενο να παρεμβάλονται ανάμεσα στις λέξεις κάποιες βοηθητικές συλλαβές (π.χ. νι, νε νο, να, λι κτλ.), έτσι ώστε το τραγούδι να γίνεται λιγότερο μακρόσυρτό.