Στον προφήτη Ηλία του Βάβδου (1932)

Εφημερίδα: Μακεδονία
Τεύχος: 8152
Ημερομηνία: 22 Ιουλίου 1932

Ο ΒΑΒΔΟΣ ΕΩΡΤΑΣΕ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ

ΓΛΕΝΤΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

Βάβδος 20 Ιουλίου

Όλα σχεδόν τα χωριά έχουν στην κορυφή του λόφου ή του βουνού των ένα προφήτην Ηλίαν. Αλλ' όπως πανηγυρίζεται στη Βάβδο η ημέρα του, ασφαλώς πουθενά αλλού δεν πανηγυρίζεται. Δεν είναι μόνον όλο το χωριό που ανεβαίνει στην κορυφή του βουνού ύψους 1042 μέτρων, έρχονται και από την Γαλάτιστα, από τα Βασιλικά, από τα χωριά της Καλαμαριάς, από τον Πολύγυρον και από την Θεσ/νίκην. Έρχονται με τα αρνιά των, με τα φαγιά των, με τα φωνόγραφά των και διασκεδάζουν από το πρωί, μέχρι των βραδυνών ωρών. Σήμερα μας ήλθαν από την Θεσ/νίκην οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.κ. Μιχαηλίδης και Δαλαβέρας μετά οικογενειών των, οι κ.κ. Λαζ. Λαζαρίδης και Χειλαδάκης και περί τους τριάκοντα άλλοι. Από την Γαλάτιστα ο υπομοίραρχος κ. Λέκκας μετά της κυρίας του και περί τας πεντήκοντα οικογένειαι.

Από τον Πολύγυρον επίσης αρκεταί οικογένειαι. Είχε λοιπόν μοναδικήν επιτυχίαν το πανηγύρι. Με πλανοδίους πωλητάς από την Θεσσαλονίκην, με τον πλανόδιον κήρυκα, με τον κοσμογράφον, με τον στραγαλάν, με επτά ορχήστρας των πέριξ χωρίων. Οφείλω να ομολογήσω ότι η Θεσσαλονίκη δεν μας έδωσε ποτέ το ενθουσιώδες αυτό θέαμα του Βαβδηνού πανηγυριού. Άπειρος κόσμος, μουσικαί, εδώ τραγούδια εκεί, χοροί παραπέρα, φωνές παιδιών, αλαλάγματα γυναικών, ένα βοητό που θα το εζήλευεν η Θεσσαλονίκη. Γαϊδουροεκστρατείες από το πρωί ανέβαιναν προς το οροπέδιον των 1042 μέτρων. Η άνοδος ανάμεσα από βράχους ή από πουρνάρια και βελανιδιές, ήτο ποιητική. Κανείς δεν ανέβαινε σιωπηλός. Όλοι επί όνων και ημιόνων εγκάριζαν. Ο Προφήτης Ηλίας απέχει από το χωριό περί τα δεκαπέντε λεπτά. Είναι δε η άνοδος με την δροσιάν και το διαρκές μουρμούρισμα των δένδρων μία αληθινή ανάσα.

Και εις την κορυφήν άλλη απόλαυσις, άλλη έκστασις, έχει κανείς βλέποντας το χωριό, εμπρός του όλην την Χαλκιδικήν, με ολόκληρον την χερσόνησον Κασσάνδρας και με όλην την ήρεμην και πλατειάν θάλασσαν. Στο βάθος το μάτι συλλαμβάνει τον Όλυμπον. Δεξιά φαίνεται καθαρά η Μηχανιώνα, η Γεωργική, το Σέδες, η Θεσσαλονίκη. Σαν περήφανοι λευκόλιθοι επάνω εις μίαν μουντήν λαμαρίναν. Αριστερά έχετε τον Πολύγυρον, την δευτέραν χερσόνησον και βαθειά σαν μέσα από τρεμούλιασμα της ζέστης ο Άθως, ο περήφανος και κρυσταλλωμένος Άθωνας. Πίσω άλλο θέαμα μεγαλοπρεπές. Ο Χολομώντας έρχεται πρώτος εις την ανεύρεσιν του ματιού και εις το βάθος φαίνεται σαν σκιά, σαν μετέωρη σκιά, το Παγγαίο.

Έχει ορίζοντα άπειρον και ασύλληπτον η κορυφή του Προφήτου Ηλιού. Και συλλογίζεται κανείς, γιατί να μην έχη στηθή κ' εδώ σ' αυτό το απαλό και μοσχοβόλο οροπέδιο, ένας συνοικισμός. Είναι τόσον πλήθος πανηγυριστών εδώ, ώστε δεν είναι δυνατόν να το διαχωρίσω και να το κατονομάσω. Εις προσεχή επιστολήν μου θα παραθέσω τα ονόματα όλων των παραθεριστών. Αλλ' είναι κρίμα να έρχωνται σ' αυτό το θαυμάσιο σανατόριο, μόνον εκατόν πενήντα οικογένειαι. Πρέπει να έρχωνται όλοι όσοι έχουν ανάγκην καθαρού αέρος, θαυμασίου νερού, θεραπευτικού αρώματος.

Αλλά για τις ευμορφιές του Βάβδου θα γράψω ιδιαιτέρως.

ΑΝΤ. ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ

Υ.Γ. Την νύχτα εκάηκεν ο Βάβδος από τα τραγούδια και τους χορούς του πλατάνου.